Hz. Peygamber bazı engelli kimselere kamu hizmeti vermiştir. Örneğin, yürüme engelli olan Muâz b. Cebel’i Yemen’de vali olarak görevlendirmiştir.  Yine görme engelli olan Abdullah İbni Ümmi Mektum’u müezzin olarak görevlendirmiştir.  Hz. Peygamber engellilerin sorunlarının çözümünün Müslümanların üzerinde bir sorumluluk olduğunu şu sözüyle hatırlatmaktadır: “Ba­kı­ma muh­taç kim­se­le­rin so­rum­lu­lu­ğu bi­ze ait­tir.”  Allah insanları değerlendirirken fizik yapılarına, soylarına, cinsiyetlerine, sağlam ya da engelli oluşlarına bakmaz. İnsanın Allah katındaki değeri; imanı, ibadetleri ve güzel ahlakı iledir. Hz. Muhammed (s.a.v.) bu durumu şöyle ifade etmektedir: “Al­lah si­zin dış gö­rü­nü­şü­nü­ ze ve zen­gin­li­ği­ni­ze bak­maz. Kalp­le­ri­ni­ze ve dav­ra­nış­la­rı­nı­za ba­kar.” 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    Engellileri üzecek davranışlarda bulunmamalıyız. Onların acınmaya değil, sevgi ve anlayı­şa ihtiyacı olduklarını bilmeliyiz. Onlara güzel davranmak, değer vermek, onlarla iletişim kurmak, ihtiyaçlarını gidermede yardımcı olmak, hayata bağlılıklarını artırır. Hiç kimsenin bilerek ve isteyerek engelli olmadığını ve her sağlam insanın bir kaza sonucu engelli olabileceğini unutmayalım. Sınıfımızda veya çevremizdeki arkadaşlarımızın arasında genetik özelliklerine veya sağlık sorunlarına bağlı olarak normalden daha uzun ya da kısa, zayıf ya da kilolu olanlar bulunabilir.

    Konuşma güçlüğü çeken veya kendini ifade etmede zorlanan arkadaşlarımıza karşı kırıcı söz ve davranışlardan kaçınmalıyız. Bu arkadaşlarımızı oldukları gibi kabul etmeliyiz. Yüce Allah insanlarla alay etmeyi ve onlara onur kırıcı lakaplar takmayı kesin bir şekilde yasaklamıştır.